Kanada'da Ahmet Kaya dinlenir mi?

Mustafa Kuleli

-Kanada Günlüğü 3-

Bugün itibariyle Kanada'daki birinci ayımı tamamlamış bulunuyorum. Bu sıkıcı başkent beni de kattıkça bünyesine, şarkılara sığınıyorum…

Bir ay daha burada kalacağım ve galiba bazı akşamlar yine kederlere dalacağım.

Evet, anlatacak çok şey var buralarda ama onları sonraya bırakıp, ‘bireysel bir yazı yazma joker hakkı’mı kullanacağım, bu noktada.

* * *

İlk gençliğinizde hangi şarkılara yüklediyseniz anlamlarınızı, ömrünüzün geri kalanında da o şarkılar yönetiyor galiba duygu dünyanızı...

Benim için Ahmet Kaya; Alsancak Kordonboyu, BAL (Bornova Anadolu Lisesi) ve Karaburun'daki dostlar demek, biraz da.

O'nu yitirdigimiz 16 Kasım 2000 günü, BAL'daki 'genç devrimciler'in kime küstüğünü bilmek; 'Ayrılığın Hedıyesi'yle 'Büyüdün Bebeğim'le sevmek; o şarkılardan kavga ve aşk devşirmek velhasıl onun şarkılarının fonunda hayatı öğrenmek, beni ben yaptı.

Yaşamlarını 'daha iyi bir dünya' idealine adayan o genç yürekler, Ahmet Kaya ile anlam yüklü, sembolik bir dil kurdu...

* * *

Olur olmaz zamanlarda kafamda çalmaya başladığında bir şarkı, hiç pas geçmedim ben, söyledim her seferinde. Yürüken tek başıma boş sokaklarda, adımlarımı uydurdum hep, şarkıların ritmine.

Şimdi burada, yine onlar, o büyük sanatçılar var yanımda. Burada da söylüyorum şarkılarımı her birinin ruhunu duya duya. Hatırlıyorum dostlarımı ve yapıyorum muhasebesini yaşadığım yılların...

Ve galiba artık anladım; şarkılarım olmadan ben yarım bir adamım.


Ottawa - Kanada

"Dünyanın daha çok Kanada'ya ihtiyacı var"

Mustafa Kuleli

-Kanada Günlüğü 2-

İlk günlerin şokunu atlattıktan sonra, Kanada'yı solumak, 'bu topraklar'ın ruhunu anlamak için çıktım sokağa. 1 Temmuz Kanada Günü (Canada Day) kutlamalarını da kaçırmadım tabi ki.*Başkent Ottawa'nın şehir merkezinde, tam anlamıyla bir doğum günü partisi düzenlenmiş. 7'den 70'e herkes gülücükler saçarak, şarkılar söyleyerek kırmızı-beyaz giysileri ile dolaşıyor caddelerde.Bira içmek için iyi bir bahane olmuş bu gün.Ancak meydanda, kurulan sahnenin etrafında bira içilmiyor. (yasak sözcüğünü

yakıştıramıyorum bir Kanada yazısına)Dev sahnenin etrafındaki çimenlerde oturanlar akşama kadar sürecek müzik yayını ile vakit geçiriyor.Akşam ise canlı performanslar sergilenecek sahnede ve havai fişek gösterileriyle beraber 'çoşku doruğa çıkacak'.

Hoş, gündüz saatlerinde de çoşkunun sokaklardan eksik olmadığını söyleyebiliriz rahatlıkla. Karşıdan gelen bir kız "give me a five" diyerek bana

'çakmam' için avuç içini gösteriyor, vücutlarını boyamış alkollü Kanadalılar bağıra bağıra 'Oh Canada' marşını (milli marş) söylüyor, bir grup genç, 'İsa'nın öldürülüşü' temsilindeki katolik yaşıtlarının 'oyun'unu şirin bir biçimde,

bayraklarla bozuyor, ben parlamento binasını çekmeye çalışırken iki kız kareye girip gülerek poz veriyor, velhasıl bütün kent neşe içinde ülkenin doğum gününü kutluyor.

Tabi tüm bu organizasyonun ticari bir boyutu da var. Kanada Günü'nde ve haftasında birçok mağaza özel promosyon ve indirimlerle -vatanseverliği de kullanarak- Kanadalılara birşeyler satmaya çalışıyor.Sokaklar, Kanada bayraklı ve logolu t-shirt'ler, şapkalar ve bilumum hediyelik eşya ile dolu. T-shirt'lerin üzerinde genellikle "Oh Canada", "The world needs more Canada" (Dünyanın daha çok Kanada'ya ihtiyacı var) gibi sözler ve Kanada'ya dair imajlar var.Bu malları satanların da alanlarında, sokaklarda bayrak sallayanların da Çinli,Yugoslav, Arap, Hint, Fransız

ya da İngiliz kökenli olması, bu günü kutlamaya engel değil. Bilakis Kanada tam da bu işte.

Bir de alternatif kutlama ilişti gözüme tüm bu

hengame içinde. Ortalık arabadan geçilmezken,otopark sorunu bu günün tek sıkıntısıyken, varolan otoparklar araç başıına 8-10 Kanada Doları'ndan yolunu bulmuşken bir otopark işletmecisi vatandaş çıkmış, otoparkını parti vermek için kullanmış.Hemen olay mahalline gittim, daldım otoparka.Otopark sahibi amcamız sahnede, bilgisayarından gelen müziklere vokal yapıyor.4-5 Kanada Doları'na alınmış biralar ellerde, herkes vatandaşlık görevinde(!)Transeksüeller, çocukları kucaklarında genç anneler, temizlik işçileri bir arada, sığındıkları ülkenin yaşgünü kutlamasında...

Türkiye'yi de anıyor insan, ister istemez. Sivilleşememiş kutlamalarımız, hoşgörüyü birkaç yüzyıl öncede bırakmışlarımız, içince sapıtması farz olanlarımız gelince akla...

Daha yazacak çok şey var buralarda.

*İngilizlere karşı (ABD'nin de desteğiyle) başarı kazanmış bir bağımsızlık savaşının ardından, 1 Temmuz 1868'de kendi hükümetini kurmuş Kanadalılar. Böylelikle, "British North America" olarak anılmaktan da kurtulmuşlar.

Ottawa - Kanada

Kanada'daki gönüllü sürgünüm başlamıştır

Mustafa Kuleli

-Kanada Günlüğü 1-

İstanbul'dan havalanan uçak, beni Paris - Charles De Gaulle havaalanına indirdiğinde ne kadar 'normal'di halbuki herşey.

De Gaulle'de geçirdiğim altı saat boyunca, evlerine çekik gözleri ve kırılmış umutlarıyla dönen Uzak Doğu'lu futbolseverler, gençlik kamplarına giden

Avrupa'lı ergenler, bira içen Alman ve İngiliz'ler ve hatta bolca Fransızca ne kadar da bizdendi.

Guardian, Le Monde ve l'Humanité ne kadar da bizim dünyamıza aitti. Güneşin yoldaşlık ettiği, o saatler süren yolculuğun ardından vardığım Montreal ise başka bir iklimin başlangıcıydı sanki. Havaalanında mutlak sessizliğin hakim olduğu, insanları güler yüzle karşılayıp, buyur eden, bavullarının içine bakma gereği duymayan bu ülke, acaba nasıl bir yerdi?

Eh, Kanada'daki gönüllü sürgünümün ilk günlerini, huzur içerisinde tamamladığıma göre yeniden bilgisayar başına oturma zamanım gelmiş demek ki.

Musluktan su içme, 'rezidans'ın önünde sincap görme, yol kenarında geyik besleme gibi pratikleri bu birkaç gün içerisinde gerçekleştirmek, tarifi zor bir hissiyat yarattı tabi bende.

Bu eşsiz pastoral senfoni, bu boş yollar, büyük arabalar, yalnız insanlar, her an hatırlatıyor bana, yazılması gereken birşeylerin olduğunu.

Ben de elimden geldiğince paylaşacağım sizinle, yaşadıklarımı.

Büyük sözler ve gözlemlerle dolmayacak bu sayfalar.
Gönüllü sürgünlerde büyümeli bizim gibi çocuklar...


Ottawa - Kanada